Αναπνέοντας από την καρδιά

Το τελευταίο διάστημα παλεύω αρκετά συχνά με το Εγώ μου, τον εγωισμό μου, με όλες τις πτυχές της ανθρώπινης υπόστασής μου που αντανακλούν φόβο, θυμό, απογοήτευση, ζήλια, ανεκπλήρωτες προσδοκίες και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που τείνουν να σκιάζουν το εσωτερικό μας φως.

Έψαχνα να βρω έναν τρόπο να ξεριζώσω αυτά τα ζιζάνια από τον κήπο μου. Αναφορικά με όλα αυτά λοιπόν, έλαβα μια υπέροχη απάντηση από μια συνάδελφο, QHHT Level 2 Practitioner, την Kim Nogueira, από τις Αμερικανικές Παρθένες Νήσους. Έτσι, στην ερώτησή μου: "Πώς χειρίζεστε και πώς ησυχάζετε το εγώ σας; Τι σας βοηθάει να καταλάβετε ότι το εγώ σας ίσως αποκτά περισσότερο έλεγχο και περισσότερη δύναμη; ", εκείνη απάντησε: «Μου αρέσει να κρατάω τα πράγματα απλά για τον εαυτό μου και βρίσκω ότι αναπνέοντας από την καρδιά μου, απλά επικεντρώνοντας την επίγνωσή μου στην καρδιά μου και αναπνέοντας από εκεί, αυτό με βοηθάει πραγματικά. Το κάνω καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, και κυρίως όταν νομίζω ότι υπερφορτώνεται το μυαλό μου και χάνω τον εαυτό μου. Όταν είμαι εκεί, επικεντρωμένη στην καρδιά μου, βρίσκομαι μέσα στην ευγνωμοσύνη και την αγάπη».

Ένιωσα δέος. Από τα λόγια της, από το γεγονός ότι η σοφία βρίσκεται στην απλότητα και από τον αντίκτυπο που είχαν αυτά τα απλά λόγια πάνω μου. «Αναπνέοντας από την καρδιά μου»... «Βρίσκομαι μέσα στην ευγνωμοσύνη και την αγάπη». Τόσο απλά και συνάμα τόσο μαγικά και δυνατά. Αναρωτήθηκα όμως, πόσο εύκολο είναι να το εφαρμόσουμε αυτό στην καθημερινή μας ζωή; Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο, σωστά; Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να φέρουμε την επίγνωσή μας στην καρδιά μας και να αναπνέουμε από εκεί. Και αμέσως νιώθουμε να αυξάνονται οι δονήσεις μας. Αλλά... τι σημαίνει πραγματικά το να αναπνέουμε από την καρδιά; Τι σημαίνει πραγματικά το να βρισκόμαστε μέσα στην ευγνωμοσύνη και την αγάπη; Τι είναι τελικά η αγάπη; Και πώς μπορούμε να νιώσουμε ευγνωμοσύνη όταν λείπουν τόσα πολλά από τη ζωή μας;

Η αγάπη είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες έννοιες της ανθρώπινης ύπαρξής. Υποτίθεται ότι όλοι γνωρίζουμε τι είναι η αγάπη, αλλά φαίνεται ότι ο καθένας ορίζει την αγάπη εντελώς διαφορετικά. Αλλιώς, δεν θα υπήρχαν τόσα πολλά παράπονα γύρω από τις σχέσεις μας, τόσες συγκρούσεις. Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί ή έχουμε πει στην πραγματικότητα -ίσως όχι με αυτές τις συγκεκριμένες λέξεις- σε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο (είτε πρόκειται για σύντροφο είτε συγγενή ή φίλο): «Δεν με αγαπάς πραγματικά.», «Ποτέ σου δεν με αγάπησες», «Δεν με αγαπάς με τον τρόπο που θέλω να με αγαπάς», "Αν με αγαπούσες, δεν θα το έκανες αυτό" κλπ. Ή ίσως κάποιος άλλος να τα έχει απευθύνει αυτά σε εμάς.

Αγαπάμε τους άλλους αληθινά γι' αυτό που είναι; Για όλα όσα πραγματικά είναι; Ή μήπως κρατάμε τις ιδιότητες που μας είναι χρήσιμες και ευχάριστες και τις υπόλοιπες προσπαθούμε να τις αλλάξουμε; Αποδεχόμαστε πραγματικά τους άλλους πλήρως, αγκαλιάζουμε όλες τις πτυχές του εαυτού τους, όλες τις επιλογές τους; Τους επιτρέπουμε να προχωράνε στο δικό τους ταξίδι, ακόμα κι αν αυτό δεν μας συμφέρει και δεν μας ωφελεί; Τι είναι αυτό που αγαπάμε στους άλλους; Το ότι μας φροντίζουν; Το ότι μας κάνουν να νιώθουμε ότι αξίζουμε και είμαστε πολύτιμοι; Ότι απαλύνουν την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και της μοναξιάς;

Συλλογιζόμουν όλα τα παραπάνω, όταν τελικά μου ήρθε η αναλαμπή. Αγαπάμε τους άλλους επειδή μας αγαπάνε. Κατά κάποιο τρόπο χρειαζόμαστε τους άλλους να μας αγαπάνε, γιατί κάποιος πρέπει να το κάνει. Γιατί από ό,τι φαίνεται, δεν είμαστε ικανοί να το κάνουμε μόνοι μας. Έτσι, τοποθετούμε πάνω στους αγαπημένους μας αυτή την τεράστια ευθύνη να μας αγαπούν και περιμένουμε να το κάνουν ακριβώς όπως θα το κάναμε εμείς. Και αν μας απογοητεύσουν, ωχ αμάν αν μας απογοητεύσουν... Τραύμα και δράμα!

Καταβάλλουμε τόσο πολύ χρόνο, ενέργεια και κόπο προσπαθώντας να μετατρέψουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα σε αυτό ακριβώς που θέλουμε και χρειαζόμαστε να είναι. Θέλουμε να τους σμιλεύσουμε και να τους διαμορφώσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούν τις βαθύτερες επιθυμίες και ανάγκες μας. Θέλουμε να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, η εκδοχή που είναι η καλύτερη για εμάς. Και αυτό το ονομάζουμε αγάπη. Αυτό δεν είναι αγάπη όμως, αυτό είναι ανάγκη, είναι έλλειψη, είναι απόπειρα να γεμίσουμε ένα κενό, το κενό που είμαστε εμείς. Και ξέρετε τι είναι αυτό που λείπει; Η αγάπη για τον εαυτό μας. Η έλλειψη αγάπης για τον εαυτό μας δημιουργεί αυτό το κενό που πρέπει να γεμίσει με την αγάπη και τη στοργή των άλλων ανθρώπων. Θυμώνουμε τόσο πολύ όταν τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν μας φροντίζουν, όταν δεν μας λαμβάνουν υπόψη, όταν δεν εστιάζουν σε εμάς, αλλά θυμώνουμε ποτέ με τον εαυτό μας που δεν τα κάνει όλα αυτά; Νομίζω ότι θυμώνουμε, αλλά όχι συνειδητά.

Όταν εμπλεκόμαστε σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όταν προκαλούμε εμείς ασθένειες στον σώμα μας, όταν στερούμε από τον εαυτό μας τον ύπνο, μια υγιεινή διατροφή και υγιεινές συνήθειες, όταν κάνουμε επίθεση στο σώμα μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όταν επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά, βυθίζοντας τον εαυτό μας σε έναν φαύλο κύκλο, όταν επιτρέπουμε σε κάθε είδους «τοξίνες» να μας επηρεάζουν και να μας μολύνουν, όταν μαστιγώνουμε τον εαυτό μας με σκέψεις αναξιότητας, αυτό σημαίνει ότι είμαστε απόλυτα θυμωμένοι με τον εαυτό μας! Και είμαστε θυμωμένοι επειδή, κατά βάθος, δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν εκτιμάμε τον εαυτό μας.

Τι θα συνέβαινε λοιπόν αν, αντί να περιελισσόμαστε προς τα κάτω μέσα στην δυσαρέσκεια και την απέχθεια για τον εαυτό μας, αρχίζαμε να μαθαίνουμε πώς να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας; Τι θα γινόταν αν, κάθε φορά που νιώθαμε ότι είμαστε μόνοι, ότι δεν μας αναγνωρίζουν, ότι δεν μας δίνουν σημασία, ότι είμαστε αποτυχημένοι,, δίναμε στον εαυτό μας μια μεγάλη αγκαλιά; Ναι, μια αγκαλιά με τα ίδια μας τα χέρια. Το θεωρούμε τόσο δεδομένο ότι την αγκαλιά μας την προσφέρει κάποιος άλλος που δεν τολμάμε να στρέψουμε τα χέρια μας προς τη δική μας κατεύθυνση. Τι θα γινόταν αν κάθε φορά που μια σκοτεινή αρνητική σκέψη για εμάς τρύπωνε μες στο μυαλό μας, κάναμε κάτι όμορφο για τον εαυτό μας, όπως μια βόλτα στη φύση, ένα ωραίο χαλαρωτικό μπάνιο, να παίξουμε με τα παιδιά μας, να μιλήσουμε με έναν φίλο ή ό,τι άλλο θέλουμε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή; Πώς θα ήταν αν δεν περιμέναμε από κανέναν άλλο να μας αγαπήσει εκτός από τον εαυτό μας; Τρελό ε; Αυτή είναι η ζωή ενός μοναχικού ανθρώπου, σωστά; Τι είναι αυτό που προτείνω, να ζούμε σαν εξόριστοι, χωρίς καθόλου ανθρώπινες σχέσεις και δεσμούς;

Όχι, το ακριβώς αντίθετο. Αυτό που λέω είναι κάτι που συνειδητοποίησα πρόσφατα. Το γεγονός ότι είμαστε όλοι ενέργεια, ότι ακόμη και οι σκέψεις μας είναι ενέργεια και ότι δημιουργούμε συνεχώς την πραγματικότητα που θέλουμε. Δεν υπάρχουν περιορισμοί και όρια. Η πραγματικότητα που φτιάχνουμε μπορεί να είναι είτε καλή είτε κακή είτε να βρίσκεται κάπου στη μέση. Το σύμπαν απαντά πάντα με ένα ΝΑΙ! Σε κάθε μας σκέψη, σε κάθε μας επιθυμία και ευχή. Για παράδειγμα, αν νομίζουμε ότι κανείς δεν μας αγαπάει, τότε το σύμπαν θα πει «Ναι, κανείς δεν σε αγαπάει». Και αυτές είναι οι εμπειρίες που θα καλωσορίσουμε στη ζωή μας. Εμπειρίες που θα αποδεικνύουν ότι κανείς δεν μας αγαπάει. Αν λοιπόν, για αλλαγή, βρεθούμε σε μια κατάσταση ευγνωμοσύνης και αγάπης, αν δηλαδή αγαπάμε τον εαυτό μας και δεν περιμένουμε από τους άλλους να το κάνουν για εμάς, αν αγαπάμε και αποδεχόμαστε τους άλλους γι' αυτό που είναι και τους επιτρέπουμε να προχωρήσουν στο δικό τους ταξίδι, χωρίς να τους κατηγορούμε και να τους κρίνουμε, αν νιώθουμε ευγνωμοσύνη για την αγάπη που έχουμε στη ζωή μας, αν νιώθουμε ότι η ζωή μας είναι γεμάτη αγάπη συνεχώς, τότε προσκαλούμε και καλωσορίζουμε ακόμα περισσότερη αγάπη, αβίαστα, με έναν τρόπο που είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με εμάς, χωρίς εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε και χωρίς διαφορές που πρέπει να γεφυρώσουμε. Απλώς συμβαίνει, με ένα τρόπο απλό και στοργικό.

Για μένα, λοιπόν, το "αναπνέοντας από την καρδιά μου" σημαίνει να αγαπώ όλες τις πτυχές του εαυτού μου και όλες τις πτυχές των αγαπημένων μου προσώπων, γιατί μαθαίνω να τιμώ και να σέβομαι την ελεύθερη βούλησή τους, να αποστασιοποιούμαι από ανθρώπους που με επηρεάζουν αρνητικά, χωρίς να τους κρίνω ή να τους κατηγορώ, απλώς να τους αφήνω να φύγουν, με αγάπη, να είμαι καλή και γενναιόδωρη μαζί μου, όπως θα ήμουν με ένα παιδί, έναν φίλο, έναν σύντροφο, έναν πελάτη ή απλά έναν τυχαίο ξένο, να είμαι ευγνώμων για όλη την αγάπη στη ζωή μου, γνωρίζοντας ότι η ζωή μου είναι πάντα γεμάτη αγάπη.

Δεν το έχω κατακτήσει ακόμα αυτό, στην πραγματικότητα, κάνω μόλις τα πρώτα μου μικρά βήματα, μαθαίνοντας πώς να είμαι έτσι. Αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά μου το ξέρω, το νιώθω, ότι βαδίζω προς τη σωστή κατεύθυνση και νιώθω τόσο ευλογημένη που έχω οδηγηθεί προς αυτήν.

Και από ό,τι φαίνεται, έπρεπε να γράψω όλα αυτά τα λόγια και τις σκέψεις για να καταλήξω στο ίδιο συμπέρασμα που τόσο σοφά είπε η Κιμ εξ αρχής. Γιατί, για να συνοψίσω, το να αναπνέεις από την καρδιά σημαίνει να βρίσκεσαι μέσα στην ευγνωμοσύνη και την αγάπη. Τόσο απλά ...